Adharva / Agriculture News / Business News / 16th July 2025
⦁ ఓ తెలుగు యువకుడి స్ఫూర్తిమంతమైన నిర్ణయం
⦁ ఐటీ ఉద్యోగం నుండి ప్రకృతిసేద్యం వైపు
⦁ మనాలీలో పర్మాకల్చర్ సాగు
అతను పెద్దగా ప్రసిద్ధి చెందినవాడు కాదు. కానీ అతని కథ విన్న వారెవరికైనా జీవితాన్ని మరో కోణంలో చూసే ఆలోచన వస్తుంది. అతని పేరు అభిషేక్ రెడ్డి. వయసు 25 సంవత్సరాలు. హైదరాబాద్‌ ఐటీ రంగంలో కోటిన్నర రూపాయల జీతంతో ఉన్న అతను… అన్నీ వదిలేసి, ఇప్పుడు మనాలీలో కొండల మధ్య ఒక తోటలో, తన చేతులతో నేలను తడిపే పనిలో ఉన్నాడు. ఇది సాధారణ జీవన మార్పు కాదు — ఇది ఓ యాత్ర. సంపదను త్యజించి, అంతరాత్మ ప్రశాంతంగా ఉండే జీవితం కోసం వెతికిన వ్యక్తి కథ. చిన్న వయసులోనే 1.5 కోట్లు సంపాదించే స్థాయికి చేరుకున్న అభిషేక్, గ్లామర్, ప్రెస్టీజ్, హోదా అన్నింటిని అనుభవించాడు. కానీ ఆ జీవితం లోపలికి వెళ్లి చూస్తే అంతా ఖాళీగా అనిపించేది. “ఎన్ని డిజైన్‌లు చేశానో, ఎన్ని ప్రాజెక్టులని హ్యాండిల్ చేశానో, ఎన్ని క్లయింట్లతో రాత్రంతా పని చేశానో గుర్తు లేదు. కానీ ఎంత సంపాదించినా, ఎంత పేరు వచ్చిందన్నా, నాలో ప్రశాంతత మాత్రం ఎక్కడా కనబడలేదు,” అని అభిషేక్ ఓ మృదువైన స్వరంలో గుర్తు చేసుకుంటాడు. “ఒకనాడు ఇది నా జీవితం కాదు అనే భావన స్పష్టంగా కలిగింది. అలానే నిర్ణయం తీసుకున్నా.”
ఒక రోజు ఉదయం ఉద్యోగానికి రాజీనామా చేశాడు. ఒక్క రూపాయి ఆదాయం లేకుండానే ఇంటికి వచ్చి తల్లిని చూస్తూ అన్నాడు – “ఇక నన్ను నేను వెతుక్కోవాలి.” తల్లి చలించిపోయింది. అతనికి గుర్తుచేసింది – “నీవు కొన్న ఆ భూమిని గుర్తు పెట్టుకో. నీవు ఎప్పుడో అన్నావు, అక్కడ ప్రశాంతంగా వ్యవసాయం చేస్తానని. అప్పుడు ఎందుకో కానీ నువ్వు ఎంతో నిశ్చయంగా మాట్లాడావు.”
అందుకే పామిడి సమీపంలోని ఓబులాపురంలో ఉన్న ఐదు ఎకరాల పొలం వైపు అడుగులు వేసాడు. అక్కడ గడ్డి మొలవని నేల, ఎండిన బావి, పొడి గాలి తప్ప ఇంకేమీ కనిపించలేదు. కానీ అతనికి ఆ నేలతో ఓ అనుబంధం ఏర్పడింది. “ఇది నా నిజమైన జీవితం మొదలయ్యే స్థలం,” అని భావించాడు. అతను సంప్రదాయ వ్యవసాయం చేయలేదు. పర్మాకల్చర్(Permaculture) అనే ప్రకృతిని అనుసరించే పద్ధతిని ఎంచుకున్నాడు. ఇది కేవలం పంటలు కాదు — ప్రకృతికి నష్టమేకాకుండా, మట్టికి జీవం పోసే విధానం.
పర్మాకల్చర్ అనేది ప్రకృతి సహజ వ్యవస్థల్ని అనుసరించి సాగు చేసుకునే ఒక ఆచరణాత్మక వ్యవసాయ విధానం. 1978లో బిల్ మాలిసన్(Bill Mollison), డేవిడ్ హోమ్‌గ్రెన్(David Holmgren) అనే ఆస్ట్రేలియన్ శాస్త్రవేత్తలు దీనికి “పర్మనెంట్ అగ్రికల్చర్ (PERMAnent agriCULTURE)” అనే అర్థంతో ఈ పదాన్ని తెచ్చారు. ఇది మట్టిని తవ్వకుండా, రసాయనాలు వాడకుండా, నీటిని నిల్వచేసేలా, మొక్కలు పరస్పర సహకారంతో ఎదిగేలా వ్యవస్థను రూపొందించే ప్రక్రియ. పర్మాకల్చర్ మూడు నైతికవిలువలపై ఆధారపడి ఉంటుంది — భూమిని కాపాడడం, మనుషుల అవసరాలు తీర్చడం, మిగిలినదాన్ని పంచుకోవడం. ఈ విధానం ప్రకృతి పరిరక్షణతో పాటు ఆరోగ్యకరమైన ఆహారాన్ని కూడా అందిస్తుంది. ఇప్పుడు ఇది కేవలం వ్యవసాయ పద్ధతిగా కాకుండా, ప్రకృతిని పునరుత్థాన చేసే సామాజిక ఉద్యమంగా ఎదుగుతోంది. పల్లె నుంచి పట్టణాల దాకా యువత దీనిపై ఆసక్తి చూపుతోంది. శాస్త్రీయంగా నిరూపితమైన పద్ధతులు, జీవ వైవిధ్యాన్ని పెంపొందించడంలో దీని పాత్ర కీలకంగా మారుతోంది. తల్లి నీలా రెడ్డితో కలిసి, తన భూమి మధ్యలో గుంతలు తవ్వాడు. వర్షపు నీటిని నిలుపుకునే విధంగా భూమిని తయారుచేసాడు. మురింగా, గుమ్మడి, మామిడికాయ, జామ, బ్రాహ్మి, బటర్‌ఫ్లై పీ వంటి మొక్కలతో పొలాన్ని నింపాడు. నేలలో కోళ్లు తిప్పాడు. తేనెటీగలు తీసుకొచ్చాడు. వెర్మీకంపోస్ట్‌తో ప్రాణంపోసుకుంది ఆ మట్టి. అది కొద్దిగా కొద్దిగా పచ్చబడింది. మొక్కలు మొలకెత్తాయి. మొదటి పంట – బీరకాయ, బొప్పాయి, ఆకుకూరలు – అతడి ఆశకు జీవం పోసిన ప్రథమ విజయం.
అతని ఈ ప్రయాణం ఇన్‌స్టాగ్రామ్‌లో “silly.sensei” అనే ఖాతా ద్వారా బయటకు వచ్చింది. అచ్చమైన వాస్తవాలు, వైఫల్యాలు, ప్రయోగాలు అన్నీ అతను ఓ స్నేహితుడిలా అందరితో పంచుకున్నాడు. ఒక్కొక్క పోస్ట్ అతడి ఆలోచనలను ప్రతిబింబించింది. “పుస్తకాల్లో చదవని వ్యవసాయాన్ని నేర్చుకోవాలనుకునే వాళ్లకు నేను ఓ వంతెనలా ఉండాలనుకున్నాను,” అని చెప్పాడు. ఆ నిజాయితీకి స్పందన కూడా అద్భుతంగా వచ్చింది — ఏకంగా 7 లక్షల మందికి పైగా పాలోవర్లు వచ్చారు. ఈ స్మార్ట్‌ఫోన్ యుగంలో, ఇంటర్నెట్‌లో జీవితాన్ని చూపించే వాళ్లు చాలా మంది ఉంటారు. కానీ జీవితాన్ని నిజంగా ఆచరిస్తూ, నేలతో పాటు తడుస్తూ జీవించేవాళ్లు అరుదు. అభిషేక్ అలాంటి వారిలో ఒకడు. అతన్ని చూసి వచ్చిన కళాకారులు, వ్యాపారులు, సాధారణ యువకులు – అందరూ ఒక్కే మాట చెబుతారు – “ఇవన్నీ పుస్తకాల్లో చదివాం. కానీ వాస్తవంగా చూస్తే అసలు జీవితం అర్థమవుతుంది.”
కానీ ఒంటరితనం అన్నది బలంగా ఎదురొచ్చింది. పొలం జీవించేది, మొక్కలు మాట్లాడేవి. కానీ మనుషుల నవ్వు వినిపించేది కాదు. అతడు పర్మాకల్చర్‌లో విజయం సాధించినా, జీవితం కొంత ఖాళీగా మిగిలిపోయింది. “నాకు నాతోపాటు నడిచే వాళ్ల అవసరం ఉంది,” అని అభిషేక్ అంగీకరిస్తాడు. శాంతిని వెతుక్కుంటూ పోయిన అతను, అది ఒంటరిగా సాధ్యపడదని తెలుసుకున్నాడు. అందుకే రెండు నెలల క్రితం తోటను వదిలి, మనాలీకి తరలిపోయాడు. ఇప్పుడు అక్కడ కొండల మధ్య ఒక చిన్న పాఠశాలలా వ్యవసాయ జీవితం కోసం ప్రణాళికలు రచిస్తున్నాడు. ఈసారి ఒంటరిగా కాదు — ఒక సహజ సమాజంలో, పరస్పర సహకారంతో సాగే వ్యవసాయాన్ని నిర్మించాలన్న లక్ష్యంతో. ఇప్పుడు అతను చెబుతున్న మాటలు చాలా లోతుగా ఉంటాయి – “ప్రపంచానికి నన్ను నిరూపించుకోవాలన్న దానికంటే, నాలో నేనే నమ్మకం కలిగించుకోవడమే ముఖ్యమైంది. ఇప్పుడు నేను ప్రశాంతత కోసం వేగంగా ప్రయాణిస్తున్నాను”.
అభిషేక్ కథను చదవడం, విన్న ప్రతి ఒక్కరికీ ఒక ప్రశ్న తలెత్తుతుంది – మనం నిజంగా జీవిస్తున్నామా? లేక ఎవరో కోరిన జీవితం కోసం పరుగెడుతున్నామా? అతను చెప్పిన మాటలు చివరికి ఒక సందేశంగా మారతాయి – “జీవితాన్ని మళ్లీ మొదలుపెట్టడాన్ని భయపడొద్దు. మనం నిజంగా కోరేదాన్ని పొందాలంటే, కొన్నిసార్లు మనం అణగదొక్కిన కలల కోసం పాత జీవితం వదలాలి. శాంతి కూడా ఒక పంటే. నిబద్ధతతో పండించాలి.”
